عنوان روز هفتم جنگ را «نماز مردم، نهیب موشک‌ها» می‌توان نهاد و آن را بال‌گشایی سیمرغ مشرق دید: «صحرای مغرب چارسو بگرفت زاغ تنگخو/ سیمرغ مشرق را بگو تا بال بگشاید زهم/ هم گنج داری هم خدم بیرون جه از کتم عدم/ بر فرق آدم نه قدم، بر بال عالم زن علم».
اما شرح روز هفتم جنگ این است که مؤمنان ایران «انتم‌الاعلون ان‌کنتم مؤمنین» را باور کردند. آن نماز‌جمعه‌ای که در روال معمول به خیابان‌های اطراف محل اقامه، توسعه نمی‌یافت، جمعه سی‌ام خرداد چنین شد. ساعاتی بعد نیروی مسلح ایران اعلام کرد در امتداد نماز مردم و مطالبه آنان مواضع رژیم از شمال تا جنوب هدف قرار گرفت. دقایقی بعد چند سایت و رسانه اسرائیلی از جمله معاریو خبر دادند که «پدافند فروپاشیده است». برخی منابع دیگر نوشتند که این‌بار نرخ رهگیری صفر بوده است. اما حتی اگر چنین نباشد، تصاویر از حیفا، تل‌آویو، اشدود و بئرالسبع، شواهد متقنی است بر درصد و دقت بالای اصابت‌ها در عین شمار اندک پرتاب‌ها.
روز هفتم روز خشم مسلمانان ایران و منطقه از تهدید رهبرمعظم به ترور بود. گفته شد و باید تکرار کرد که این‌چنین خطایی نیم‌قرن جان امریکا را در خطر می‌برد. شما کسی را تهدید کرده‌اید که جان مسلمانان و آزادیخواهان منطقه و فرامنطقه است. «روحی فداک‌ای محتشم لبیک لبیک‌ای صنم/ای رأی تو شمس‌الضحی وی روی تو بدرالظلم».
روز هفتم همچنان روز تکمیل یکصدایی مردم از خاص و عام - مگر زاغان بدخو و بوجهل‌های بدبو- بود. بیانیه‌هایی به امضا آمد که جز در این زمانه نوشته و امضا نمی‌شد. گفتند و نوشتند که همه ما پشت سر نیروی مسلح ایران هستیم. گفتند و خواستند که اختلاف نکنید و وحدت و همدلی را حفظ کنید. «دانم که از بیت‌اللهی شیری بگو یا روبهی/ در حضرت شاهنشهی بوالقاسمی یا بوالحکم».
روز هفتم روز نیرو‌های مسلح ایران هم بود و هر روز، روز آنان باد و «امروز و فردا از آن‌تست اصل دو عالم جان تست/ رضوان کنون مهمان تست ارواح را داری خدم».
ما نماز‌ها و نهیب‌های بی‌پایان داریم در گوش جهان، باذن‌الله
سردبیر
